ترسم که اشک در غمِ ما پرده‌در شود

وین رازِ سر به مُهر به عالَم سَمَر شود

گویند سنگ لَعل شود در مَقامِ صبر

آری شود، ولیک به خونِ جگر شود

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه

کز دستِ غم خلاصِ من آنجا مگر شود

از هر کرانه تیرِ دعا کرده‌ام روان

باشد کز آن میانه یکی کارگر شود

ای جان حدیثِ ما بَرِ دلدار بازگو

لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود

از کیمیایِ مِهر تو زر گشت رویِ من

آری به یُمْنِ لطفِ شما خاک زر شود

در تنگنایِ حیرتم از نخوت رقیب

یا رب مباد آن که گدا معتبر شود

بس نکته غیرِ حُسن بِباید که تا کسی

مقبولِ طبعِ مردم صاحب نظر شود

این سرکشی که کنگره کاخِ وصل راست

سرها بر آستانهٔ او خاک در شود

حافظ چو نافهٔ سرِ زلفش به دستِ توست

دم درکش ار نه بادِ صبا را خبر شود

- حافظ -

.

پ ن: "Live your life to the fullest; and then, and only then, die. Don't leave any unlived life behind"

.

خ ن: آخرین کتاب اروین دیالوم رو میخونم و اشک میریزم!
گاهی اوقات فراموش می کنم که چقدر فناپذیر و ناچیزم. حالم خوبه، برای همه چیز برنامه ریزی می کنم و همیشه انتظار روزهای بهتر و بهتری رو می کشم،
ولی این بین، یک دفعه یه چیزی مث پتک به سرم می کوبه و انگار یکهو از خواب بیدار میشم...
همه چیز مثل خواب و خیاله.
علم اونقدر سریع داره پیشرفت میکنه که تصور دنیای "ترومن شو"ای و "ماتریکس"ی دیگه خیلی غیرقابل باور نیست.
گاهی حتی به زمین زیر پام و آسمون روی سرم هم واقعا شک میکنم!
علم، باعث میشه بفهمی چقدر کوجیکی... چقدر ضعیف و شکننده ای و چقدر تاثیرت توی جهان به این بزرگی ناچیزه...
ترس برم میداره.
به این فکر می کنم که چقدر فرصت کمه.
و اشک می ریزم...
به ترسام فکر می کنم،
و اشک میریزم...
انگار که توی آینده زندگی می کنم و خیلی زنده اتفاقات تلخی که پیش رو دارم رو لمس می کنم،
و...
اشک میریزم!
و وقنی یه دل سیر گریه کردم، یادم میفته زمان منتظر من نمی مونه.
دوباره بلند میشم،
انگار که همه چیز سر جای خودشه،
انگار که قرار نیست هیچوقت هیچ اتفاق بدی بیفته،
انگار که زندگی قراره همیشه برای من ادامه داشته باشه...

.

خ ن: "سرنوشت که تغییری نمیکنه پس از چی بترسم؟؟"
یا...
"سرنوشت رو که نمیشه عوض کرد پس چرا کاری کنم؟"...
کدوم یکی انتخاب شماست؟ (با رسم شکل توضیح دهید :) )

.